Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Διά - λογοι…. Συνέντευξη του προέδρου του Συλλόγου των Απανταχού Νησιωτών ‘’Ο ΠΑΜΙΣΟΣ’’ κι εκδότου της ομώνυμης εφημερίδας ΜΙΧΑΛΗ ΓΑΒΡΑ στην Μαίρη Γεωργιοπούλου.


Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα ΚΛΕΙΔΙ νο.47 που εκδίδεται στη Μεσσήνη 

Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Αθηνών, Διευθυντής ορθοπεδικής κλινικής. Δημοσιεύσεις σε ελληνικά και ξενόγλωσσα περιοδικά, ερευνητική δραστηριότητα, συμμετοχή σε προεδρία συμποσίων… το λειτούργημα του γιατρού επιτρέπει ελεύθερο χρόνο για συντονισμό συλλόγου κι έκδοση εφημερίδας;

Αγαπημένη μου Μαρία, ξεκινώντας θέλω να δώσω τα συγχαρητήριά μου για την όμορφη εφημερίδα που έχετε στήσει και να εκφράσω τις ευχαριστίες μου σε όλους τους ανθρώπους στο «Κλειδί» και σε σένα προσωπικά για την πρόταση να έχουμε αυτό το διάλογο. Στην ερώτηση τώρα:
Είναι προφανές πως στην διαχείριση του καθημερινού χρόνου, απόλυτη προτεραιότητα έχει η υπηρέτηση της Ιατρικής και του ασθενούς. Η προσωπική μου επιλογή να ασκήσω το Ιατρικό Επάγγελμα μέσα στο Νοσοκομείο, έγινε με πλήρη συνειδητοποίηση των απαιτήσεων αλλά και της δυνατότητας που μου παρέχει να οργανώνω τον ελεύθερο χρόνο μου. Το 1986, που τέλειωσα την ειδικότητα, οι περισσότεροι γιατροί που είχα γνωρίσει δεν «ζούσαν» ανθρώπινα, αλλά διαβίωναν σαν σκλάβοι της επαγγελματικής επιβίωσης και της επιδίωξης για πλουτισμό. Ξεκίναγαν το πρωί στις 7.00 από το σπίτι τους να πάνε στην Ιδιωτική Κλινική να δουν τους ιδιωτικούς ασθενείς τους, μετά στο Νοσοκομείο μέχρι το μεσημέρι, μετά στα ιατρεία του ΙΚΑ, πάλι στην Ιδιωτική Κλινική, στη συνέχεια στο Ιδιωτικό τους Ιατρείο και αργά πλέον 10-11 τη νύχτα επιστροφή στο σπίτι να «απολαύσoυν» τα αγαθά της ευμάρειας που αποκτούσαν. Με αυτές τις παραστάσεις και την απόρριψη από μένα αυτού του μοντέλου «ζωής», η ίδρυση του ΕΣΥ (Εθνικό Σύστημα Υγείας), προσέφερε στον γιατρό την δυνατότητα να διαθέτει χρόνο για επαρκή επιστημονική ενημέρωση αλλά και ελεύθερο χρόνο για την πολύπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, με αντίτιμο την δημοσιοϋπαλληλική σχέση και τις Εφημερίες (νύχτες, Σαββατοκύριακα και αργίες). Με πλήρη γνώση λοιπόν, επέλεξα την ένταξή μου στο ΕΣΥ, με τα θετικά και τα αρνητικά του. Στα 40μου, όταν πλέον είχα πατήσει γερά στα επιστημονικά πόδια μου, απολάμβανα την επαγγελματική και κοινωνική καταξίωση από την δουλειά μου, επέλεξα να προσφέρω στα «κοινά» μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΙΣΟΥ, την εφημερίδα μας, αλλά και τις άλλες παράλληλες δραστηριότητες στην πόλη που ζω, την Αγία Παρασκευή.
Με αυτές τις αντιλήψεις και τις επιλογές, μπορεί να μην έγινα «πλούσιος», όπως οι περισσότεροι συνομήλικοί μου συνάδελφοι στην Ιατρική, είμαι όμως «πλούσιος» από εμπειρίες, γνώσεις, σχέσεις και προσφορά, που για μένα είναι και ο σκοπός της ζωής του ανθρώπου.

Ανήκετε στα ιδρυτικά μέλη του συλλόγου ‘’Ο Πάμισος’’. Επιχειρώντας  από το 1995 ως σήμερα μιαν ανασκόπηση, άξιζε τελικά η δημιουργία του;

Στο πρόσφατο επετειακό 100o φύλλο του ΠΑΜΙΣΟΥ, γίνεται μια συνοπτική, όσο και αποκαλυπτική περιγραφή των δράσεων που αναπτύχθηκαν στην 17χρονη πορεία του Συλλόγου μας στην Αθήνα και το Νησί. Εκτιμώ πως από μόνη της αυτή η περιγραφή αποτελεί και την δικαίωση της ύπαρξης του ΠΑΜΙΣΟΥ.
Ταυτόχρονα, αποτελεί δικαίωση για την απόφαση των τεσσάρων φίλων να φύγουμε από τον υπάρχοντα σύλλογο «το Νησί» και να δημιουργήσουμε εκ του μηδενός τον ΠΑΜΙΣΟ. Φτιάξαμε ένα Σύλλογο που λειτουργώντας στον αντίποδα, «σπάσαμε τα στενά γραφειοκρατικά και βιολογικά πεπερασμένα όρια του προηγούμενου σχήματος». Καταφέραμε έτσι να αξιοποιήσουμε όλο το «δραστήριο και επιτυχημένο» κεφάλαιο των συμπατριωτών μας στην Αθήνα. Το αποτέλεσμα ξεπέρασε τις προσδοκίες μας. Με όλο αυτό το δυναμικό στα χέρια μας καταφέραμε να παράξουμε ένα πλούτο αξιόλογων πολιτιστικών δράσεων, πού όχι μόνο δεν είχε όμοιό του στην ιστορία της Μεσσήνης, αλλά και τίποτε να ζηλέψει από άλλες επαγγελματικές εκδηλώσεις. Και όλα αυτά με τους Νησιώτες της Αθήνας, πολλοί από τους οποίους είχαν κατακτήσει ήδη την πανελλαδική αναγνώριση για την αξία τους, ο καθένας στον τομέα του.
Αυτή νομίζω αποτελεί όχι μόνο την δικαίωση για την δημιουργία του ΠΑΜΙΣΟΥ, αλλά και δικαιολογεί την επιμονή μας να θέλουμε όλο αυτό το δυναμικό να συνεχίσει να προσφέρει με οποιοδήποτε σχήμα.

Τι γυρεύουν άραγε οι σύλλογοι ‘’επαρχιωτών’’ στην πρωτεύουσα; Ποιος ο σκοπός ύπαρξής τους; Πού αποβλέπουν;

Πολλές ερωτήσεις σε μια. Το ερώτημά σου δεν μπορεί να απαντηθεί, αν κάποιος το δει ξεκομμένα από την ιστορικότητα της κάθε εποχής. Οι «σύλλογοι ‘’επαρχιωτών’’ στην πρωτεύουσα» είναι γεννήματα της ιστορίας και της κοινωνικής πραγματικότητας εκείνων των εποχών. Τις μετεμφυλιακές δεκαετίες, δημιουργήθηκε το μεγάλο ρεύμα της εσωτερικής μετανάστευσης, κυρίως προς την Αθήνα. Οι επαρχιώτες ξεκομμένοι από τις οικογένειές τους, ώρες μακριά, χωρίς εύκολη οδική επικοινωνία και δύσκολη τηλεφωνική, είχαν ανάγκη να μάθουν τα «νέα από το χωριό». Αρχικά τα καφενεία γύρω από την Ομόνοια ήταν τα σημεία συνάντησης κάθε Κυριακή πρωί. Εδώ δημιουργήθηκαν και οι πρώτες «Αδελφότητες των εν Αθήναις» με προφανή την αναγκαιότητα.
Η «δωρεάν παιδεία» του Παπανδρέου το 1965, είχε ως αποτέλεσμα το άνοιγμα των Πανεπιστημίων και την προσέλευση πολλών φοιτητών από την επαρχία. Αυτή η διόγκωση του φοιτητικού πληθυσμού, έδωσε νέα πνοή στις Αδελφότητες, που συγκέντρωναν ό,τι πιο επιτυχημένο επαγγελματικά και μορφωμένο στοιχείο είχε το κάθε χωριό, αλλά και συνολικά η χώρα μας. Με την πάροδο των χρόνων, οι επιτυχημένοι οικονομικά απόδημοι, βοήθησαν στον εκσυγχρονισμό και βελτίωση αρκετών από τους όρους ζωής των συμπατριωτών στο χωριό, χωρίς να αγνοούμε τον ρόλο των Αδελφοτήτων στην μετεξέλιξη του πολιτικού τοπίου στο χωριό και στην χώρα γενικότερα.
Ας μην ξεχνάμε πως οι «εθνικοτοπικοί» σύλλογοι αποτέλεσαν μαζί με τους φοιτητικούς την μήτρα για την διαμόρφωση κάποιων συνθηκών, που όμως ήταν σημαντικές για την πολιτική ανατροπή της δικτατορίας το 1973.
Η παραπάνω αφήγηση αφορά και δεν αφορά ταυτόχρονα την Μεσσήνη και τους δυο συλλόγους των «εν Αθήναις». Η πατρίδα μας είναι ταυτόχρονα μια μικρή πόλη και ένα μεγάλο χωριό ή αν θέλετε δεν είναι ένα μικρό χωριό, αλλά δεν είναι και μεγάλη πόλη. Αυτή η πραγματικότητα προσδιόριζε και συνεχίζει να προσδιορίζει την σχέση και τον ρόλο των «εν Αθήναις».
Η ΙΔΡΥΤΙΚΗ μας ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ το 1995, είναι αποκαλυπτική του λόγου, του σκοπού και του ρόλου που επιφυλάσσαμε στον ΠΑΜΙΣΟ. Λέγαμε:
«Μέσα απ' αυτόν τον Σύλλογο, τον Πάμισο, θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία νέα πνοή, να ανοίξουμε τα γραφεία μας σ' όλους τους συμπατριώτες μας, να δημιουργήσουμε την υποδομή για νέες μορφές επικοινωνίας, να φέρουμε σε επαφή παλιούς συμμαθητές, γειτονόπουλα κάθε ηλικίας, σημερινούς πετυχημένους επαγγελματίες. Οι συμπατριώτες μας έχουν δείξει την αξιοσύνη τους, καταλαμβάνοντας τα πιο σημαντικά πόστα της πολιτικής, κοινωνικής, πολιτιστικής και επαγγελματικής ζωής στην Ελλάδα και στην ξενιτιά.
Σήμερα που η ανθρωπιά, η αξιοπιστία και οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν τσαλακωθεί άγρια από τον στυγνό επαγγελματισμό και τον αθέμιτο ανταγωνισμό, όλοι ψάχνουμε ένα στήριγμα, μια λύση. Ίσως οι δεσμοί που αναπτύxθηκαν τα χρόνια της αθωότητας, στη γειτονιά, στο σχολείο, στα παιχνίδια, στη διασκέδαση, να είναι μια απάντηση. Ο "Πάμισος" διεκδικεί να παίξει ένα σημαντικό ρόλο σ' αυτή την προσπάθεια…………………..
Για μας η εφημερίδα δεν είναι ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΣ, είναι ΜΕΣΟ για την επιτυχία συγκεκριμένων στόχων:
- να αναπτυχθούν δεσμοί ουσίας και δράσης μεταξύ των Νησιωτών, όπου και αν ζουν.
- να σπάσει η απομάκρυνση και η συναισθηματική αποξένωση από τις ρίζες μας
- να δώσει διέξοδο στην απομόνωση του διαμερίσματος και της τηλεόρασης
- να μας συνδέσει με την σημερινή Μεσσήνη, το Νησί μας και τη ζωή του».
Η αυστηρότητα στην περιγραφή δείχνει και τις προθέσεις μας, που στην πορεία υλοποιήθηκαν μέσα στην 17χρονη πορεία μας.
Όσον αφορά τη σχέση μας με την «πατρίδα», τη Μεσσήνη, το Νησί μας, το συμπέρασμα που έχουμε καταλήξει στον ΠΑΜΙΣΟ, εδώ και αρκετά χρόνια, είναι πως η τοπική κοινωνία της Μεσσήνης, είναι ο μοναδικός αρμόδιος και υπεύθυνος να διαμορφώσει το πλαίσιο ανάπτυξης του πολιτιστικού επιπέδου και να συγκροτήσει τις απαραίτητες  συλλογικότητες για την εκπλήρωση των πολιτιστικών αναγκών της πόλης. Η παρουσία των «εν Αθήναις» είναι συμπληρωματική και στο βαθμό που οι Τοπικές Δυνάμεις αισθάνονται και αναγνωρίζουν πως θέλουν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες του απόδημου δυναμικού.
Έχουμε ως moto το ακόλουθο: Οι Τοπικές δυνάμεις έχουν πάντα τον πρώτο λόγο, εμείς παρέχουμε την υποστήριξη και την βοήθεια, εφόσον κρίνεται αναγκαία και αποδεκτή.

Ο Οδυσσειακός νόστος τελικά πόσο μας καταδιώκει;

Στην προμετωπίδα του ΠΑΜΙΣΟΥ, έχουμε βάλει ένα τετράστιχο του Μπέρτολτ Μπρεχτ, που λέει: «Ο καθένας που γυρνά στον τόπο του δεν είναι νικητής. Αλλά κανένας δεν είναι νικητής σα δε γυρνά στον τόπο του». Είναι η μια πλευρά που εκφράζει τον «Οδυσσειακό νόστο», αλλά υποδηλώνει και την αναζήτηση της επιβράβευσης, της δικαίωσης και της καταξίωσης από την κοινωνία και πρωτίστως από την δική του κοινωνία.
Αυτή η ανάγκη βέβαια δέχεται τον περιορισμό από την άλλη πλευρά, από την διαπίστωση του Ιησού στη Ναζαρέτ: «Ουδείς προφήτης εν τω τόπω αυτού» Λουκ.,δ,24.

Υπάρχουν προοπτικές να ανελιχθεί κάποιος κοινωνικά κι επαγγελματικά μένοντας στην γενέτειρα; Μήπως η επαρχία ‘’τρώει’’ τα παιδιά της;

Το ότι σε αρκετές «επαρχίες» της χώρας μας, έχουν διαμορφωθεί παθογένειες, που εμποδίζουν την κοινωνική και επαγγελματική ανέλιξη, δεν σημαίνει πως αυτό είναι ο κανόνας, ούτε πως είναι αναπόφευκτη και μη αναστρέψιμη κατάσταση. Είναι όμως δυσκολότερη.
Είναι γεγονός, πως το υπερτροφικό κράτος των Αθηνών είχε μεγαλώσει απαράδεκτα την απόσταση με την «επαρχία». Σήμερα όμως με τις εκπληκτικές δυνατότητες που προσφέρει η τεχνολογική επανάσταση, με τον ίλιγγο ταχυτήτων που παρέχουν τα Mbps και το VDSL της πληροφορικής, αυτή η απόσταση μπορεί να γίνει ακόμα και δημιουργική.
Η σοβαρότητα, η αξιοπιστία και η «επαγγελματική» συνείδηση και συμπεριφορά, είναι πλέον τα διαβατήρια για την οποιαδήποτε ανέλιξη και αυτά δεν περιορίζονται γεωγραφικά. Απαιτείται απλώς συνειδητοποίηση και επιμονή. Είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για την επιτυχία.

Σε εποχή ασθενική, όπως η σημερινή, συμβουλεύετε… εκπατρισμό ή επαναπατρισμό; Θα τολμούσατε ο ίδιος την επιστροφή στις ρίζες;

Στέκομαι κριτικά έως και επικριτικά στην συναισθηματική προσέγγιση των όρων «εκπατρισμού» και «επαναπατρισμού». Και οι δυο καταστάσεις είναι κοινωνικά φαινόμενα, που προσδιορίζονται από κεντρικότερες πολιτικές, που στο παρελθόν οδήγησαν αρχικά στην εξωτερική και αργότερα στην εσωτερική μετανάστευση στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας και κυρίως στην Αθήνα. Αυτές οι πολιτικές είναι υπεύθυνες για την αλλοίωση του παραγωγικού μοντέλου της χώρας μας, την εγκατάλειψη της πρωτογενούς παραγωγής και της βιομηχανίας και εν τέλει στην σημερινή διαστροφική πραγματικότητα. Μια πλούσια αγροτική και κτηνοτροφική χώρα να μην είναι τουλάχιστον αυτάρκης στις διατροφικές ανάγκες της.
Έτσι λοιπόν και ο επαναπατρισμός δεν θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα και αναγκαστική επιλογή της «ασθενικής μας εποχής», αλλά συνέπεια σχεδιασμένης παρέμβασης από την κεντρική πολιτική σκηνή και ενταγμένη σε ένα παραγωγικό υπόδειγμα για την χώρα μας.
Όσον αφορά την προσωπική στάση του καθενός μας, αυτή δεν προσδιορίζεται μόνο με όρους «ατομικού θέλω» αλλά και επαγγελματικών, οικογενειακών αναγκαιοτήτων και προγραμματισμού.

Μέσω της εφημερίδας ‘’ Ο Πάμισος’’ προβάλλονται Νησιώτες καταξιωμένοι κι επιτυχημένοι. Θα επιχειρούσατε προσέγγιση σε συμπολίτες ‘’ανώνυμους’’, που για κάποιον λόγο ‘’καθηλώθηκαν’’, έκαναν ‘’έκπτωση’’ στα όνειρα και δεν πέτυχαν τους στόχους τους;

Όλα αυτά τα χρόνια που εκδίδουμε τον ΠΑΜΙΣΟ, έχουμε ανοιχτές τις σελίδες του σ’ όποιον συμπατριώτη έχει κάτι να πει. Αν κάποιος ανατρέξει τα 100 φύλλα της εφημερίδας μας δεν θα δει «αγιογραφία» κανενός συμπατριώτη μας, όσο και αν αρκετοί θα το άξιζαν. Θα δει όμως και θα μάθει για τις απόψεις του, για τα έργα του, για όλα αυτά που έπραξε στο διάβα της ζωής του και τον κατατάσσουν στους αναγνωρισμένους και καταξιωμένους. Για μας δεν υπάρχουν «επώνυμοι» και «ανώνυμοι». Είναι ένα θέμα που το έχουμε συζητήσει και ξεκαθαρίσει μεταξύ μας στον ΠΑΜΙΣΟ. Είναι άλλο θέμα η αναφορά μας στους εκπροσώπους των θεσμών της κοινωνίας μας, τους οποίους και τιμούμε αναλόγως.
Την ερώτηση λοιπόν την μετατρέπουμε σε ανοιχτή πρόσκληση – πρόκληση, σε οποιονδήποτε έχει την δυνατότητα να παρουσιάσει και την άλλη πλευρά της ζωής.

Είστε και Δημοτικός Σύμβουλος Αγίας Παρασκευής. Άνθρωπος ενεργά πολιτικοποιημένος. Πιστεύετε ότι οι εκπρόσωποι των επιστημών, τεχνών και γραμμάτων σε ασθματικούς καιρούς έχουν  ‘’δικαίωμα’’ να περιμένουν ατσαλάκωτοι τις εξελίξεις ή πρέπει να δραστηριοποιούνται;

Ευθέως απαντώ στο σημαντικό ερώτημά σου. Όχι μόνο δεν έχουν το δικαίωμα, αλλά αντίθετα έχουν την υποχρέωση να πάρουν θέση. Και είμαστε περήφανοι που οι περισσότεροι συμπατριώτες μας, διακεκριμένοι στον τομέα των επιστημών, των γραμμάτων και των τεχνών, έχουν θέσεις και άποψη και την εκθέτουν δημόσια στα πανελλαδικής εμβέλειας ΜΜΕ, αλλά και στον ΠΑΜΙΣΟ. Από την μελέτη της ιστορίας γνωρίζουμε πως από μόνες τους οι αλλαγές στις οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις δεν αρκούν για την «επανάσταση». Σημαντικός παράγοντας είναι η συμμετοχή της πνευματικής ηγεσίας στην διαδικασία μορφοποίησης και επιτυχίας της προσπάθειας για την ανατροπή των δυσμενών συνθηκών και την έξοδο από το βάλτο της κοινωνικής και οικονομικής εξαθλίωσης.

Ταΐζοντας μόνο το υπερτροφικό εγώ μας, γινόμαστε… ;

Καταγέλαστοι από την κοινωνία και τον περίγυρό μας, που έχει την δυνατότητα να βλέπει το πανέμορφο πτέρωμα, αλλά και τα άσχημα πόδια του εγωκεντρικού παγωνιού.

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Γιατί ΟΧΙ ΠΑΣΟΚ και γιατί ΠΩΣ και ΠΟΤΕ



Αγία Παρασκευή 23.3.2013
Φίλες και φίλοι



Τον Απρίλη του 2010 η «κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ» ξεκίνησε να εφαρμόζει το πιο σκληρό νεοφιλελεύθερο οικονομικό πρόγραμμα που έχει εφαρμοστεί ποτέ στη χώρα μας. Αγνόησε παντελώς πως αυτό το πρόγραμμα δεν είχε καμιά σχέση με τις ιδεολογικές και πολιτικές αρχές του. Με την επίκληση της κατάστασης αδυναμίας δανεισμού της χώρας, αποδέχθηκε το 1ο μνημόνιο που είχε σαν πρώτο αποτέλεσμα την βίαιη μείωση των αποδοχών μισθωτών και συνταξιούχων.  Αφήνω κατά μέρος την πλήρη αποδόμηση του εργασιακού κοινωνικού status που μέχρι εκείνη τη στιγμή μας κατέτασσε στα πολιτισμένα κράτη του κόσμου.

Για όλα αυτά θα μπορούσα να δεχθώ όλες τις δικαιολογίες, όλες τις εξηγήσεις. Δυο πράγματα δεν μπόρεσα να δεχθώ και καθόρισαν πια την οργανωτική μου σχέση με τον χώρο. Την ανάλγητη και βάναυση  παραβίαση των δυο τελευταίων κόκκινων γραμμών:

1.                   Τη μείωση 100€ των κατώτερων συντάξεων των 600€ με το 1ο Μνημόνιο και

2.                    Την αδυναμία ανεύρεσης επί τρείς μέρες των 320.000.000€ για να μην μειωθούν οι επικουρικές συντάξεις την ίδια στιγμή που το λαθρεμπόριο πετρελαιοειδών από τα τρία  (3) διυλιστήρια και τις γνωστές 5 εταιρείες στοιχίζουν 2-3 δισεκατομμύρια  ευρώ τον χρόνο. Με 500.000.000€ από αυτά δεν θα χρειαζόταν να μειωθούν οι συντάξεις.

Αυτές οι δυο γραμμές, δεν ήταν δυο ακόμα δυσάρεστα μέτρα. Καταρράκωσαν στην κυριολεξία το τελευταίο στοιχείο που απέμενε για να χαρακτηρίζει το ΠΑΣΟΚ ως Κίνημα της ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ και της ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΊΑΣ.

Το ΠΑΣΟΚ του 2010-2012 δεν έχει καμιά σχέση με τις βασικές ιδεολογικές αρχές και πολιτικές ενός κινήματος με κοινωνικά χαρακτηριστικά και αναφορές σε κοινωνικό κράτος και εργασιακή δικαιοσύνη. Αυτό που μέχρι εκείνη τη στιγμή έκανε τους φίλους και τα μέλη του κόμματος περήφανους, παρά τις άλλες παρασπονδίες που υπήρχαν στην κυβερνητική του πολιτική. Υπήρχε τουλάχιστον αυτό το χαρακτηριστικό.

Οι υπουργοί και οι βουλευτές, που κάτω από οποιαδήποτε εκβιαστικά διλλήματα αποδέχθηκαν και ψήφισαν την καταπάτηση αυτών των δυο κόκκινων γραμμών πρέπει να έχουν πρόβλημα με την συμπεριφορά τους. Αν αυτό είναι ΠΑΣΟΚ δεν βρίσκω ένα λόγο να είμαι ΠΑΣΟΚ.

Σήμερα εκπροσωπούν ένα πουκάμισο αδειανό.

Τα 2/3 όσων το ψήφισαν το 2009, το εγκατέλειψαν.

Κατανοώ απόλυτα αυτούς που παραμένουν. Θα αφαιρέσω όμως αυτούς που μένουν με ιδιοτέλεια, που έχουν γραμμάτια να ξεπληρώσουν, που προσδοκούν την ανταμοιβή και την αξιοποίηση στο πελατειακό κρατικό σύστημα, που ακόμα ζει και βασιλεύει.

·           Όταν το ΠΑΣΟΚ ή άλλος πολιτικός φορέας ξαναγεννηθεί από τα συντρίμμια,

·           όταν τεθούν βασικές πολιτικές αρχές,

·           όταν το οργανωτικό πλαίσιο διασφαλίζει την ισοτιμία και του τελευταίου μέλους του κόμματος με το μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου και της Κεντρικής Επιτροπής,

·           όταν νέοι πολίτες χωρίς βαρίδια από το παρελθόν ξαναστήσουν το 1ο κύτταρο σε κάθε γειτονιά,

τότε είναι σίγουρο πως θα ξαναβρεθούμε όλοι μαζί.

Βασικές αρχές του Οργανωτικού πλαισίου για την αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ απαιτεί επιστροφή σε βασικές αρχές, όπως:

·           Βασικό κύτταρο οι Τοπικές Οργανώσεις, χωρίς δημιουργία Κλαδικών και μόνο με τακτικά μέλη

·           Τα αποφασιστικά και συνάμα εκλεκτορικά είναι μόνο η Συνέλευση της Τοπικής Οργάνωσης και το Συνέδριο

·           Καμιά συμμετοχή στο Συνέδριο με δικαιώματα μέλους χωρίς εκλογή από την Τοπική Οργάνωση

·           Εκλογήανάκλησηεναλλαγή σε όλα τα όργανα μέσα από θεσμοθετημένες διαδικασίες.

·           Κανένα μέλος δεν μπορεί να είναι για πάνω από δυο θητείες στα όργανα

·           Τα ενδιάμεσα όργανα έχουν συντονιστικό ρόλο και  υλοποιούν τις αποφάσεις του Συνεδρίου

·           Πλήρες και καθολικό ασυμβίβαστο στις ιδιότητες μέλους και κυβερνητικού στελέχους πλην του Προέδρου

·           Εκλογή προέδρου μετά από την ψήφιση των θέσεων με την λήξη του Συνεδρίου.

·           Πλήρης απόσυρση από κομματικές – κυβερνητικές θέσεις όσων συμμετείχαν στις κυβερνήσεις του 2000-2004 και 2009-σήμερα, εν γνώσει της οριζοντιότητας του μέτρου.

Όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ θα ξαναγεννηθεί και θα αποκτήσει ξανά την επαφή του με τα λαϊκά στρώματα, όταν ξαναγυρίσει στις ιδεολογικές και πολιτικές του απαρχές.

 Όταν τα κεντρικά του στελέχη χάσουν την επαγγελματική τους σχέση με την πολιτική και την θέση τους στην κρατική μηχανή.

Η σημερινή οργανωτική κατάσταση χαρακτηρίζεται από έναν πόλεμο χαρακωμάτων ανάμεσα στις ομάδες που έχουν συγκροτηθεί για την διαφύλαξη της ισχύος στο κυβερνητικό παζάρι του 5/2.

Έχουν ευνουχίσει πολιτικά τους νέους, τα νέα στελέχη και τα έχουν οδηγήσει σε μια απόλυτη αυτολογοκρισία, με αντάλλαγμα κρατικές θέσεις και την υπόσχεση πως κάποτε θα γίνουν «χαλίφης στη θέση του χαλίφη».

Κυρίαρχο μέλημα των περισσότερων ηγετικών στελεχών είναι η ακύρωση της αναγκαίας ΚΑΘΑΡΣΗΣ από τα πρόσωπα που συμμετείχαν στο πάρτι της διαφθοράς και  της συναλλαγής με το ληστρικό κεφάλαιο, τη φοροδιαφυγή, τη φοροκλοπή και το λαθρεμπόριο.

Βασική τους επιδίωξη είναι η προστασία και η συνέχιση της πελατειακής λειτουργίας του κράτους, βασικός μηχανισμός προσωπικής επιβίωσης στο πολιτικό σύστημα και την εξουσία.



* Το ανωτέρω κείμενο αποτελεί σύνθεση των δυο τελευταίων μου τοποθετήσεων (Ιούνιος 2012 και Φεβρουάριος 2013)σε διαδικασίες του ΠΑΣΟΚ, στις οποίες δέχθηκα να παραβρεθώ, μόνο και μόνο για να ενημερωθούν οι φίλοι για τις θέσεις μου και να  στοιχειοθετήσω  πλήρως την από καιρό καταγραφείσα αποστασιοποίησή μου.