Για το λαϊκό κίνημα, την αντιπροσώπευση και άλλα τινά.

Στην προηγούμενη ανάρτηση, η συζήτηση ξεστράτισε, από αυτό που ήθελα να αναδείξω, δηλ. την αδιαπραγμάτευτη αξία της ανθρώπινης ζωής στους οποιουσδήποτε πολιτικούς αγώνες. Για να μην θεωρηθεί πως αποφεύγω να τοποθετηθώ στο ζήτημα που άνοιξε, καταθέτω ολοκληρωμένη την άποψή μου, απόρροια της 63άχρονης εμπειρίας μου ως ενεργού πολίτη (πράξη + διανόηση).

 

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν συνασπισμός τάσεων, παρατάξεων, κινήσεων κλπ, συμπορεύθηκε στην πορεία προς την κυβερνητική εξουσία, για κάμποσα χρόνια ή βρήκαν στέγη σ' αυτόν, αρκετοί που κινούντο στα όρια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, με εφόδιο τις αντίστοιχες πρακτικές. Αυτές οι πρακτικές δεν κορυφώθηκαν στον εμπρησμό της Μαρφίν, παρ' όλο που η απώλεια ζωών είναι ύψιστης αξίας. Κορυφώθηκαν στην επόμενη διαδήλωση, με τον εμπρησμό του Αττικόν και την λεηλασία πολλών άλλων καταστημάτων, που πραγματοποιήθηκε με σχέδιο και οργάνωση και εφαλτήριο-αποθήκη πυρομαχικών την Νομική και γειτονικές γιάφκες. Στην ομάδα συμμετείχαν πολλοί "συνεργαζόμενοι".

Τότε έγινε πλέον αντιληπτό, πως αυτές οι ομάδες, αποτελούν εμπόδιο στην διεκδίκηση της κυβέρνησης και άρα την διαχείριση του αστικού κράτους. Δεν ήταν δυνατό να δίνεις εντολή στις δυνάμεις καταστολής, σαν αυριανή κυβέρνηση, να επιτεθούν εναντίον μέρους των συνεργαζομένων σου πολιτικά. Αυτό κι αν είναι οξύμωρο.

2. Η πορεία που ακολούθησε το λαϊκό κίνημα διεκδίκησης της όποιας αντιμνημονιακής "αριστερής" πολιτικής, ήταν παράλληλη και δεν θα πρέπει να συγχέεται με αυτήν της, "καταστροφικής" να την πούμε για να συνεννοούμαστε, ομάδας. Αυτό το λαϊκό κίνημα, για τον πολιτικό φορέα που διαμόρφωσε τα πολιτικά διεκδικούμενα, το είχε στο τσεπάκι του.

Θα ήταν εμπόδιο στην άσκηση κυβερνητικής πολιτικής, στο βαθμό που είχαν συνείδηση πως, αυτό που θα διαχειρίζονταν ΔΕΝ επιδεχόταν "αριστερή" διαχείριση. Όμως, όπως η ζωή απέδειξε, δεν είχαν επίγνωση, ενώ ταυτόχρονα η "αντιμνημονιακή" πολιτική κυριαρχία ήταν τόσο ισχυρή (σε αντιδιαστολή με την μνημονιακή αντιπολίτευση), που τους επέτρεψε να δηλώσουν για "αυταπάτες" και να μετατρέψουν το ΟΧΙ σε ΝΑΙ, χωρίς να υποστούν την παραμικρή πολιτική ζημιά.

3. Η πολιτική της αντιπροσώπευσης, είναι χαρακτηριστικό και συστατικό γνώρισμα του συγκεκριμένου πολιτικού φορέα. Ο κομματικός μηχανισμός δεν άνοιξε ποτέ, παραμένει να αντιστοιχεί αυτόν του κόμματος του 3%, αφαιρουμένων μάλιστα αυτών που αποχώρησαν το 2015. Αρα μπορούμε να μιλάμε για έναν κομματικό μηχανισμό που αποτελεί την πρωτοπορία (ελίτ) του λαϊκού κινήματος που εκπροσωπεί. Γι' αυτό και η μετέπειτα νεοφιλελεύθερη διαχείριση της χρεοκοπίας, δεν επέφερε άλλες κομματικές αναταραχές, μια και η ελίτ μπορεί να ιεραρχεί τις ανάγκες και ως πρώτη από αυτές είναι η διατήρησή της στην εξουσία. Αν αυτό σας θυμίζει κάτι από την παγκόσμια ιστορία, δεν φταίει η ιστορία. Υλοποιήθηκαν τα σκληρότερα νεοφιλελεύθερα μέτρα, εφαρμόστηκαν πρακτικές του παλιού "αστικού" πολιτικού προσωπικού και μύτη δεν άνοιξε και δεν ανοίγει.
Την συνέχεια την βλέπουμε, όχι στην οθόνη, αλλά στην πραγματική ζωή.