Η καταστροφική για την μεσαία οικονομική τάξη διακυβέρνηση της "πρώτης φοράς αριστεράς" και η απειλή της επιστροφής στην δραχμή, που αποτέλεσε και την πραγματική βάση του αντι ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, είναι και το αίτιο για την συντηρικοποίηση της Ελλ.Κοινωνίας και την στροφή των κεντρώων ψηφοφόρων προς τον Κ.Μ.
Αυτή η στροφή αποκτάει χαρακτηριστικά μονιμότητας, στο βαθμό που "ο συντηρητισμός προσελκύει στρώματα από όλο το εύρος κοινωνικής πυραμίδας που νιώθουν άνετα με την θετική τους θέση σε αυτήν και φοβούνται την απώλειά της από σαρωτικές κοινωνικές αλλαγές".*
Αυτόν τον "φόβο" συνδαυλίζει αυτές τις ημέρες ΟΛΟ το μηντιακό στερέωμα καταλογίζοντας στο ΠΑΣΟΚ πρόθεση συνεργασίας με δραχμόφιλα αποκόμματα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΚΜ και το επικοινωνιακό επιτελείο έχουν μελετήσει και έχουν διαγνώσει πως η "ισχύς του συντηρητισµού είναι η υπόσχεση της διατήρησης μιας συγκεκριµένης κοινωνικής ιεραρχίας, που συμπυκνώνει και υλικές/ οικονομικές και αξιακές πτυχές, έναντι του κινδύνου ριζοσπαστικής αλλαγής".*
Δυστυχώς ΚΑΝΕΝΑ από τα κόμματα της αντιπολίτευσης ΔΕΝ έχει κάνει αυτή την διάγνωση και συνεχίζουν την μανιέρα της ανάγκης για "αριστερή πολιτική", αγνοώντας πως αυτή η "αριστερή πολιτική" που εφαρμόστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτό που φοβίζει και σπρώχνει το κέντρο στην αγκαλιά του ΚΜ.
* Τα αποσπάσματα με τον προσδιορισμό της συντηρικοποίησης της Ελλ.Κοινωνίας, είναι από κείμενο του Αγγελου Χρυσόγελου, στα Τετράδια 88-89
Το κείμενο αναδεικνύει την επίδραση της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνική συντηρητικοποίηση, ιδιαίτερα μέσω του φόβου για οικονομική αστάθεια και ριζικές αλλαγές. Ορθά επισημαίνεται ότι ο συντηρητισμός αντλεί δύναμη από την υπόσχεση διατήρησης της κοινωνικής ιεραρχίας και ασφάλειας, ειδικά για τα στρώματα που αισθάνονται θετικά τοποθετημένα. Ωστόσο:
ΑπάντησηΔιαγραφή• Η μόνιμη στροφή προς τον συντηρητισμό δεν τεκμηριώνεται επαρκώς, καθώς η μετακίνηση των κεντρώων ψηφοφόρων συχνά εξαρτάται από τη συγκυρία.
• Η κριτική προς την "αριστερή πολιτική" δεν διευκρινίζει αν αναφέρεται στη ρητορική, την ιδεολογία ή την εφαρμογή πολιτικών από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ υποτιμά τις αντιφάσεις της διακυβέρνησής του.
• Ο ρόλος των ΜΜΕ επισημαίνεται, αλλά η ανάλυση του τρόπου διαμόρφωσης του "φόβου" από αυτά παραμένει επιφανειακή.
• Η πολυπλοκότητα του κέντρου παραγνωρίζεται, καθώς πρόκειται για ετερογενή χώρο που δεν καθορίζεται μόνο από φόβο αλλά και από την ανάγκη θετικών οραμάτων.
Το επιχείρημα για την ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης είναι βάσιμο, αλλά απαιτείται πρόταση για τη διαμόρφωση ενός λόγου που υπερβαίνει το δίπολο "συντηρητισμός-ριζοσπαστισμός".