ΚΙΝΑΛ: γιατί και με ποιους, έχει λόγο ύπαρξης

Κάθε κόμμα για να δικαιολογεί το λόγο ύπαρξής του, πρέπει να έχει πολιτικό λόγο και να επιβραβεύεται από τον λαό, δηλ. να ψηφίζεται.

Το ΚΙΝΑΛ (πρώην ΠΑΣΟΚ), περνάει εδώ και καιρό πρόβλημα ταυτότητας και ως εκ τούτου και πρόβλημα επιβράβευσης. Τα διαρκώς μειούμενα ποσοστά του αποδεικνύουν τα προλεγόμενα.

Όταν το 2010, αναγκάστηκε να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα οικονομικής σταθεροποίησης, ένα νεοφιλελεύθερης κοπής περιοριστικό οικονομικό πρόγραμμα, οι ψηφοφόροι του μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ, που τους έταξε πως μπορεί να πάει κόντρα στην πραγματικότητα και να συνεχίσει μια κοινωνική πολιτική, δικής του κοπής, που θα συνέχιζε να παρέχει προστασία στα κοινωνικά στρώματα που είχαν μάθει να ζουν με την κρατική ενίσχυση.

Τα επόμενα χρόνια, που το "αντιμνημονιακό" αφήγημα του Σαμαρά και του Τσίπρα, συνετρίβη στα βράχια της πραγματικότητας, η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, πίστευε και πιστεύει πως οι παλιοί ψηφοφόροι του, οφείλουν να επιστρέψουν στην παλιά τους εκπροσώπηση, στο ΚΙΝΑΛ.

Αλλά φευ αυτό δεν πραγματοποιήθηκε ούτε στις Ευρωπαϊκές, ούτε και στις Αυτοδιοικητικές εκλογές. Κολλημένοι σε παρωχημένα μοντέλα ανάλυσης της κίνησης των ψηφοφόρων, προβάλλουν ένα πρόγραμμα ΕΛΛΑΔΑ, που ελάχιστοι το γνωρίζουν και έχουν ανοίξει τις αγκάλες τους περιμένοντας του μετανοιωμένους άσωτους υιούς!!!!!!

Με αυτούς του όρους οι πολίτες αντιλαμβάνονται πως το ΚΙΝΑΛ δεν έχει λόγο ύπαρξης, ως σημαντικό πολιτικό υποκείμενο και το εκφράζουν στις εκλογές, γυρνώντας του την πλάτη.

Με έναν άλλο όμως τρόπο ανάλυσης των πολιτικών δεδομένων και των πολιτικών διακυβευμάτων, ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας, θεωρεί πως το επιζητούμενο από την Ελλάδα είναι ο ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΩΝ ΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ του και έχει κάνει φανερό πως ψάχνει να βρει ποιος πολιτικός φορέας, θα εκπροσωπήσει αυτή την ανάγκη.
Το ΚΙΝΑΛ φάνηκε πως κάποια στιγμή το αντιλήφθηκε. Η κίνηση των 58 το 2013 για την συγκρότηση της Κεντροαριστεράς, αλλά και οι 220.000 συμμετέχοντες στις εκλογές για την ανάδειξη της ηγεσίας του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς (Νοέμβριος 2017), έδειξαν ποιο είναι το ζητούμενο.

Η ηγεσία όμως του νέου φορέα, φοβικά στεκάμενη απέναντι σε αυτό το αίτημα, προτίμησε την σιγουριά των 150.000 της δεύτερης Κυριακής, των ψηφοφόρων δηλ. του παλιού ΠΑΣΟΚ, δείχνοντας ουσιαστικά τον δρόμο της αναχώρησης στους άλλους και του θανάτου εν τέλει του εκσυγχρονιστικού αιτήματος.

Είναι πλέον φανερό, πως οι δυνάμεις που έχουν το πάνω χέρι στις κομματικές διαδικασίες του ΚΙΝΑΛ, δεν μπορούν να ανεχθούν, πως το εκσυγχρονιστικό ζητούμενο, είναι πάνω από τις δικές τους προσωπικές ικανότητες και αντιλήψεις και ως εκ τούτου τους κάνει πέρα. Αγκιστρωμένες στην δύναμη που τους παρέχει ο κολοβός κομματικός μηχανισμός δίνουν την μάχη των εσωκομματικών χαρακωμάτων, χωρίς πλέον αντίπαλο.
Οι εκσυγχρονιστικές δυνάμεις, την έχουν κάνει με ελαφρά ή και πιο φανερά πηδηματάκια και τους έχουν αφήσει μόνους στην μοναξιά τους.

Ο ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ λοιπόν είναι το πολιτικό διακύβευμα, για το οποίο θα έπρεπε να δώσει τις μάχες το ΚΙΝΑΛ και με τις δυνάμεις που το έχουν υιοθετήσει ως πολιτικό αιτούμενο.

Και αυτές οι δυνάμεις δεν βρίσκονται στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Βρίσκονται στις τάξεις του τεθνεώτος πλέον ΠΟΤΑΜΙΟΥ, στους 60.000 απέχοντες την 2η Κυριακή τον Νοέμβριο του 2017 και στις άλλες κοινωνικές συσπειρώσεις της μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς, που οδηγούνται στην απόσυρση και την αποχή από την τρέχουσα πολιτική δραστηριότητα.
Για τον ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟ λοιπόν και με τους ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΤΕΣ, θα είχε λόγο ύπαρξης το ΚΙΝΑΛ και όχι με τους κρατικοδίαιτης αντίληψης ψηφοφόρους του πρώην ΠΑΣΟΚ που μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί έχουν βρει καλή και στοργική αγκαλιά και δεν πρόκειται να την αφήσουν εύκολα. Σίγουρα όχι τώρα!!!!!