Η παγκόσμια και η Ελληνική κρίση

Αγία Παρασκευή 14.10.2011

Μετά και την κατάρρευση του «σοσιαλιστικού» μοντέλου λειτουργίας της ΕΣΣΔ, το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα βαδίζει την εξελικτική του πορεία ανεξέλεγκτα. Η σημερινή φάση χαρακτηρίζεται από την ασύδοτη κυριαρχία του χρηματοοικονομικού και πιστωτικού κεφαλαίου, που έχει δημιουργήσει μια τεράστια «φούσκα» από λογιστικά κεφάλαια που δεν αντιστοιχούν στο μέγεθος της παγκόσμιας πραγματικής οικονομίας. Σύμφωνα με επίσημες καταγραφές: το μέγεθος της παγκόσμιας «πραγματικής οικονομίας», η οποία παράγει και εμπορεύεται τα αγαθά και τις υπηρεσίες, υπολογίζεται σε 48,1 τρις δολάρια […] Απ’ την άλλη, το μέγεθος της παγκόσμιας «χρηματοπιστωτικής οικονομίας», το συνολικό ποσό μετοχών, εγγυήσεων και καταθέσεων υπολογίζεται σε 151,8 τρις δολάρια.( Η εν εξελίξει κρίση και η επικαιρότητα του Μαρξ, του ΙΣΤΒΑΝ ΜΕΣΑΡΟΣ, MONTHLY REVIEW, Τεύχος Νο 49).

Αυτή η δημιουργία της παγκόσμιας «φούσκας» κάποτε πρέπει να γεμίσει με πραγματικό χρήμα. Αυτό το χρήμα παράγεται μόνο από την εργασία των εργαζομένων στις χώρες – κράτη και αντικατοπτρίζεται στο νόμισμα κάθε χώρας. Έτσι σήμερα είμαστε θεατές αλλά και θύματα αυτής της επίθεσης που γίνεται στην παραγωγική βάση των χωρών της Ευρώπης, με άλλοθι και όχημα το «χρέος» των κρατών. Αυτή η επίθεση έχει σαν κύριους και πρωτεύοντες στόχους το κοινωνικό κράτος, την κοινωνική ασφάλεια, την μείωση του κόστους εργασίας, την υποτίμηση της περιουσίας των χωρών και εν τέλει την εξαθλίωση του εργατικού δυναμικού και την λεηλασία του κρατικού πλούτου. Είναι το πιο σκληρό πρόσωπο του νέο-φιλελευθερισμού και έχουν αναλάβει να το επιβάλλουν στους λαούς στον ευρωπαϊκό χώρο οι νεοφιλελεύθερες ηγεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το ΔΝΤ.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό η Ελλάδα έχει βρεθεί στο επίκεντρο της παγκόσμιας κρίσης έχοντας τα δικά της ιδιαίτερα προβλήματα ανάπτυξης και λειτουργίας της. Ο κεντρικός πυρήνας της πολιτικής που έχει οδηγήσει στην σημερινή κατάσταση είναι το πελατειακό κράτος. Η δημιουργία του ανάγεται στην συγκρότηση του νέου Ελληνικού κράτους το 1829 και συνεχίζεται αδιάπτωτη μέχρι σήμερα, χωρίς τα παθήματα, οι πέντε χρεοκοπίες δηλαδή που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, να έχουν γίνει μαθήματα. Σχηματικά θα μπορούσαμε να πούμε πως η πελατειακή αντίληψη και πρακτική έχει δυο συμβαλλόμενους, τον πολιτικό και τον πολίτη. Πεδίο άσκησης είναι το κράτος. Ο πολιτικός χρειάζεται την ψήφο και νομοθετεί έτσι ώστε ο πολίτης να ικανοποιείται και να ψηφίζει. Αυτή είναι η μια μορφή. Η άλλη είναι όταν στη θέση του πολίτη είναι ο συλλογικός εκφραστής πολιτών, που είναι το συνδικάτο, οι οργανωμένες κοινωνικές ομάδες (ΣΕΒ, κ.λ.π.), οι ιδιώτες χρηματοδότες του πολιτικού συστήματος, κ.λ.π. Τότε το κοινοβούλιο νομοθετεί τα συντεχνιακά συμφέροντα. Και οι δυο μορφές πελατειακής πρακτικής αποτελούν συστατικό στοιχείο και όρο επιβίωσης ΟΛΩΝ των κομμάτων και άρα του πολιτικού μας συστήματος. Μην ξεχνάμε πως δεν υπάρχουν στην Ελλάδα ταξικά κόμματα, αλλά μόνο πολυσυλλεκτικά. Άρα τα «συμφέροντα» είναι οριζόντια ενσωματωμένα σε όλα τα κόμματα εξ ου και η εκτίμηση για συστημική ανεπάρκεια του πολιτικού μας συστήματος που εκ των πραγμάτων αδυνατεί να μας βγάλει από το αδιέξοδο.

Ποια είναι η λύση σ’ αυτή την κατάσταση;