Στην συνεδρίαση του Δημ.Συμβουλίου στις 2.3.2011 οι εκπρόσωποι της Λαϊκής Συσπείρωσης Ανδρέας Γκιζιώτης και Γιώργος Τσιμπουκάκης, κατέθεσαν για έγκριση ψήφισμα συμπαράστασης για τους 300 οικονομικούς μετανάστες, που πραγματοποιούν απεργία πείνας στο κτίριο Υπατίας, πανομοιότυπο με αυτό που κατέθεσαν σ’ όλους τους δήμους της Ελλάδας οι αντίστοιχοι εκπρόσωποι της Λαϊκής Συσπείρωσης.
Η συζήτηση ξεκίνησε με την απόρριψη από την πλευρά της Λαϊκής Συσπείρωσης να δεχθούν οποιαδήποτε αλλαγή στο κείμενο, που θα οδηγούσε στη σύγκλιση των απόψεων και την ομόφωνη έγκριση του ψηφίσματος, δηλώνοντας πως το κείμενο έχει ενιαία πολιτική ενότητα που δεν επιδέχεται αλλαγής.
Το κεντρικό ζήτημα διαφωνίας, μια και σε όλα τα υπόλοιπα ζητήματα μπορούσε να βρεθεί κοινή πρόταση, όπως προέκυψε από την συζήτηση με τις ενστάσεις τις δικές μου, του κ.Βλάχου και άλλων δημ.συμβούλων, ήταν η πέμπτη παράγραφος του κειμένου, με την οποία φερόμαστε να ζητάμε από την πολιτεία την χωρίς όρους νομιμοποίηση όλων των οικονομικών μεταναστών στην χώρα μας. Ζητήθηκε από τους συντάκτες η αφαίρεση αυτής της παραγράφου, που δεν έγινε δεκτό.
Το Δημοτικό Συμβούλιο Αγίας Παρασκευής λοιπόν, εξέφρασε ομόφωνα την συμπαράστασή του στους 300 απεργούς μετανάστες, αλλά η ανυποχώρητη στάση της Λαϊκής Συσπείρωσης απέτρεψε με δική της ευθύνη, αυτή η κοινή άποψη όλων των δημοτικών συμβούλων να αποτυπωθεί με την ομόφωνη έγκριση του ψηφίσματος.
Στην τοποθέτησή μου επισήμανα κωδικοποιημένα τα ακόλουθα:
1. Στην χώρα μας το μεταναστευτικό πρόβλημα ξεκίνησε από την εποχή που κάποιοι πολιτικοί καλούσαν αδιαφοροποίητα τους Βοειοηπειρώτες και τους γείτονές μας Αλβανούς να έλθουν μαζικά στον «παράδεισο» της Ελλάδας.
2. Στα χρόνια που ακολούθησαν, δεν κατορθώθηκε να εφαρμοστεί μια κοινής αποδοχής μεταναστευτική πολιτική. Αυτό μαζί με την ιδιαίτερη γεωγραφική θέση της χώρας μας και την συνθήκη ΔΟΥΒΛΙΝΟ 2, που επιβλήθηκε πρόσφατα, καθιστά την Ελλάδα πρώτο σταθμό και «αποθήκη» ταυτόχρονα ανέστιων ανθρώπων που αναζητούν καλύτερη μέρα για τη ζωή τους στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο.
3. Θα πρέπει να γίνει εξ αρχής διάκριση ανάμεσα στους πολιτικούς πρόσφυγες και στους οικονομικούς μετανάστες. Για τους πρώτους, πέραν της πικρής εμπειρίας που υπάρχει από τις δύσκολες εποχές της χώρας μας, οφείλουμε να παρέχουμε την πλήρη προστασία μας απέναντί τους, όπως εξ άλλου γίνεται σε όλο τον δημοκρατικό κόσμο με την προστασία που τους παρέχουν διεθνείς συμβάσεις και νομικές ενώσεις.
4. Κανείς δεν αρνείται την οργανωμένη είσοδο οικονομικών μεταναστών με όλες τις νόμιμες διαδικασίες, προϋπόθεση που αποτρέπει την απαράδεκτη κατάσταση εκμετάλλευσης εξαθλιωμένων παράνομων μεταναστών, που βιώσαμε στο πρόσφατο παρελθόν.
5. Οι μετανάστες στην Ελλάδα μετά το 1995, όπως και οι Έλληνες μετανάστες στην Γερμανία, στο Βέλγιο, τον Καναδά και την Αυστραλία στο παρελθόν, συνέβαλλαν και αυτοί στην οικονομική άνοδο της χώρας μας και θεωρούνται από πολλούς αυτοί που θα λύσουν το ασφαλιστικό πρόβλημά μας με την ένταξή τους στο νόμιμο εργατικό δυναμικό της χώρας μας.
6. Σήμερα όμως η χώρα μας περνάει μια ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση. Η οικονομία βρίσκεται σε ύφεση. Ανάπτυξη και άρα εργασία δεν υπάρχει και φαίνεται πως δύσκολα θα συνέλθουμε. Οι νέες ελαστικές μορφές εργασίας είναι πλέον πραγματικότητα και η ανεργία έχει εγκατασταθεί σε κάθε Ελληνικό σπίτι, όπως και στα δικά μας. Σήμερα λοιπόν ακόμα περισσότερο από το παρελθόν χρειάζεται να οργανωθεί και να τακτοποιηθεί η αγορά εργασίας, να μπουν κανόνες και να ελεγχθεί στο μεγαλύτερο βαθμό η αδήλωτη και ανασφάλιστη εργασία είτε των παράνομων μεταναστών είτε και των «Ελλήνων μεταναστών».
Ιδιαίτερη εντύπωση μου προκάλεσε, μετά την δεύτερη και πιο προσεκτική ανάγνωση του κειμένου, η ανάλυση και το συμπέρασμα των συντακτών, πως το πρόβλημα και η αδυναμία νομιμοποίησης δεν βρίσκεται στην παράνομη είσοδό τους στην χώρα μας, αλλά οφείλεται στους «απρόθυμους εργοδότες να καταβάλουν τις προβλεπόμενες από τη νομοθεσία ασφαλιστικές εισφορές».
(*) Δημοσιεύθηκε στην ΠΕΡΙΣΚΟΠΗΣΗ αρ.φυλ. 213 Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου